یکی از سخت‌ترین صحنه‌های کربلا صحنه شهادت حضرت علی‌اصغر علیه‌السلام است که امام(ع) در آن سخت گریست.

 حجت‌السلام و المسلمین محمدعلی مروی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)- منطقه خراسان، ضمن بیان این مطلب اظهار کرد: براساس مقاتل در دو موضع اباعبدالله الحسین علیه‌السلام با صدای بلند گریه کردند، یک مورد در شهادت حضرت عباس علیه‌السلام بود که با آن علاقه و محبت این دو برادر به هم و خدمات حضرت عباس به امام حسین علیه‌السلام امری طبیعی بود.

 وی ادامه داد: اما صحنه دوم مربوط به شهادت علی اصغر است که بر روی دست پدر بزرگوارش هدف تیر حرمله قرار گرفت و به شهادت رسید. عظمت و سنگینی این صحنه از گریه بلند امام حسین علیه‌السلام و نیز اینکه بر اساس روایات، خدا این مصیبت را به امام حسین علیه‌السلام تسلیت گفت معلوم می‌شود. حتی در روایاتی از امام باقر علیه‌السلام آمده است که “وقتی امام حسین دستان مبارکش را از خون گلوی علی اصغر پر کرد و به آسمان پاشید قطره‌ای از این خون به زمین باز نگشت.” اینها همه نشانه‌های عظمت و سختی این مصیبت بود.

 مروی افزود: اما نکته درخشان این ابتلا جمله‌ای است که امام حسین علیه‌السلام در این موضع بر زبان مبارکش جاری کرد. طبق نقل تاریخ ایشان رو به طرف آسمان نمود و فرمود: ‌«هَوَّنَ عَلَیَّ ما نَزَلَ بی أَنَّهُ بِعَیْنِ اللّهِ» (این مصیبت بر من آسان است، چرا که در محضر خداست).

 با عنایت بخورم زهر، که شاهد، ساقی است با محبّت بکشم درد، که درمانم از اوست

 این مدرس جامعه المصطفی العالمیه عنوان کرد: این صبر و آرامش امام حسین(ع) در برابر این صحنه‌های دردناک نشان از آن دارد که آن حضرت به اعلا درجه مقام رضا و تسلیم در برابر حضرت حق رسیده بود. امام حسین علیه‌السلام عاشق پاکباخته‌ای بود که در کربلا از همه هستی خویش برای رضایت معشوق گذشت و فانی در محبت خدا شد. وَأُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَی اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبَادِ (غافر 44)

 این پژوهشگر دینی تصریح کرد: در اصطلاح قرآنی، تفویض به معنای برگرداندن و واگذاری کارها به خداوند متعال است. در نتیجه تفویض با توکل و تسلیم معنای نزدیک به هم دارند. آنچه سبب تفاوت است، اعتبارهای مختلف است؛ یعنی به این اعتبار که بنده آنچه را که به ظاهر، منسوب به خودش بوده، به خدا بر‏گرداند و خود را از همه امور برکنار بداند و هیچ کاری را به خود برنگرداند؛ چنین حالتی را تفویض می‌‏گویند،اما توکل نامیدن این واگذاری به این اعتبار است که بنده پروردگار متعال را به عنوان وکیل خود می‌‏گیرد تا هر تصرفی که خواست، در کارهای او انجام دهد.

 این کارشناس مذهبی اظهار کرد: نامیدن این مقام به تسلیم هم به این اعتبار است که بنده خاضع و تسلیم محض در برابر هر اراده‌‏ای است که خدای سبحان در باره‌‏اش بکند، و هر کاری را که از او بخواهد اطاعت می‏‌کند. پس تفویض، توکل و تسلیم مقامات سه‌‏گانه‌‏ای از مراحل عبودیت هستند.

 وی افزود: در سلسله مراتب، توکل از همه پایین‌‏تر و سطحی‏‌تر است و از آن دقیق‌تر و بالاتر تفویض، دقیق‏‌تر و مهم‌‏تر از آن تسلیم است.(طباطبائی، سید محمد حسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج‏17 ص ۳۳۴،)

 مروی خاطرنشان کرد: مؤمنانی هستند که چنان معرفتشان بالا می‌رود که تمام خواسته‌های آنان چیزی نیست جز آن چیزهایی که خدای متعال دوست دارد. بالاتر از این، کسانی هستند که سخن دل آنان با خداوند این است که ما اصلا برای خود چیزی نمی‌خواهیم و اگر بنا باشد خواسته‌ای را مطرح کنیم چیزی جز آن‌چه تو می‌خواهی تمنا نمی‌کنیم.

این کارشناس مذهبی افزود: اگر انسان چنین رابطه‌ای با خداوند پیدا کند از توکل هم فراتر می‌رود. زیرا توکل این است که انسان تلاش خود را برای رسیدن به خواسته‌اش کافی نمی‌بیند و خود را نیازمند یاری می‌بیند. اما از آنجا که غیرخدا را هم مخلوقاتی محتاج به خدا می‌بیند تنها بر خدا که همه هستی از اوست اعتماد می‌کند و از او یاری می‌جوید.

 وی ادامه داد: اما مرتبه بالاتر این است که اصلا خواسته‌ای نداشته باشد جز آنچه خدا می‌خواهد. چنین مرتبه‌ای «رضا» به معنای خشنودی به خواست خدا نام دارد. البته همه این حالات مراتب دارند و چنانکه مرتبه عالی توکل، تفویض است، مرتبه عالی رضا هم تسلیم است.

یکی درد و یکی درمان پسندد

یکی وصل و یکی هجران پسندد

من از درمان و درد و وصل و هجران

دپسندم آنچه را جانان پسندد

 این کارشناس مذهبی در پاسخ به این سوال که حال چگونه می‌توان به مقام رضای الهی دست یافت، عنوان کرد: اعتقاد یک انسان مؤمن این است که همه موجودات و همه وقایع از خداوند صادر شده است و خداوند حکیم و خیرمطلق است. نظام هستی نیز نظام احسن و اصلح است و آن‌چه بر انسان مؤمن می‌گذرد مصلحت اوست که خداوند برای او خواسته است. معرفت به این حقایق کافی است تا انسان بداند اعتراض به قضای الهی، نادرست و خلاف عقل است. از امام صادق(ع) روایت شده است: قال اللَّه عزوجل عبدی المؤمن لا اصرفه فی شی‏ء الا جعلته خیرا له فلیرض بقضائی. خداوند فرمود “بنده مؤمنم را به هر سو بگردانم برای او خیر است. پس باید به قضای من راضی باشد و کسی که خداوند را اینگونه بشناسد، می‌تواند راضی به قضای الهی باشد. “

 مروی خاطرنشان کرد: اگر چنین معرفتی به خداوند در اثر طاعت از پروردگار و انس با او با محبت همراه شود، رضایت از قضای خداوند حاصل می‌شود؛ زیرا محب، همه چیز محبوب را دوست دارد و اراده و فعل او را بر اراده و فعل خویش ترجیح می‌دهد. قضای الهی حتی اگر آزردگی جسم بنده مؤمن را پدید آورد، چون او می‌‏داند که این آزردگی ناشی از اراده و فعل محبوب است آن را خوش می‌دارد؛ زیرا محبوب او حکیم و خیرخواه است و خداوند آنچه را برای مؤمن مقدر می‌‏کند که به مصلحت اوست.

 این کارشناس مذهبی عنوان کرد: کسی که رنج و درد جراحی را برای دست یافتن به سلامتی تحمل می‌کند هیچگاه از عمل طبیب آزرده خاطر نمی‌‏شود و حتی از او سپاسگزار است. حال تصور کنید که طبیب، حکیمی بی‌‏خطا و محبوبی بی‌‏نظیر باشد، در این صورت رضایت از فعل او قطعی است.

 وی ادامه داد: نکته دیگری که از آموزه‌های اسلام استفاده می‌شود این است که مجموع این عالم با همه عظمت و کثرت‌ و تنوع موجودات آن، همچون تابلوی بزرگ واحدی است که از ترکیب رنگ‌های مختلف شکل گرفته است. زیبایی این تابلو به داشتن رنگ‌های گوناگون است. خوشی‌ها در کنار سختی‌هاست که معنا پیدا می‌کند و اگر در دنیا سختی نباشد تابلو دنیا تنها یک رنگ ساده بیشتر نخواهد داشت. سخت‌ترین و ناگوارترین حادثه‌ای که ما در عالم سراغ داریم داستان کربلاست.

 این مدرس جامعه‌المصطفی العالمیه گفت: اما همین حادثه را در مجموع که نگاه کنیم می‌بینیم منشأ خیرات و برکات فراوانی شده است. هنگامی که از جهت عاطفی به این حادثه می‌نگریم اشک انسان جاری می‌شود، اما در همان حال در سجده آخر زیارت عاشورا با نگاه به آثار و برکات آن می‌گوییم: «اللَّهُمَّ لَکَ‏ الْحَمْدُ حَمْدَ الشَّاکِرِینَ‏ عَلَی مُصَابِهِم‏؛ خدایا! تو را ستایش می‌‏کنیم ستایش سپاس‏گزاران بر مصیبت‌های آنان.»

 این پژوهشگر دینی تصریح کرد: این نگاه به حوادث تلخ کربلا در واقع برخواسته از همان اعتقاد قلبی است که هر چیزی که در این دنیا اتفاق می‌افتد در پیشگاه حضرت دوست است و اگر او بر ما این سختی را می‌پسندد، ما نیز آن را بر خود می‌پسندیم و اگر دیدگاه ما در برابر سختی‌های این دنیا این‌گونه باشد در این صورت تحمل مشقات و ناگواری‌هایی که خارج از اراده ما بر ما وارد می‌شود آسان خواهد شد. نکته مهم این است که انسان علی‌رغم تلاش و سعیی که برای زندگی خویش دارد بداند که مؤثر اصلی در این عالم خداست و تقدیر زندگی خود را به خدا بسپارد که در این صورت خداوند هم بهترین مقدرات را برای او رقم خواهد زد.

 وی افزود: از حضرت رضا سلام‌الله‌علیه نقل شده است که فرمود: خدای متعال می‌فرماید«وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی وَ ارْتِفَاعِی فِی عُلُوِّی لَا یُؤْثِرُ عَبْدٌ هَوَایَ عَلَی هَوَاهُ إِلَّا جَعَلْتُ غِنَاهُ فِی قَلْبِهِ وَ هَمَّهُ فِی آخِرَتِهِ وَ کَفَفْتُ عَلَیْهِ ضَیْعَتَهُ وَ ضَمَّنْتُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضَ رِزْقَهُ وَ کُنْتُ لَهُ مِنْ وَرَاءِ حَاجَتِهِ وَ أَتَتْهُ الدُّنْیَا وَ هِیَ رَاغِمَة؛ قسم به عزت و جلالم و بلندی مقامم! بنده‌ای خواسته مرا بر خواسته خویش ترجیح نمی‌دهد مگر اینکه بی‌نیازی‌اش را در قلبش و همتش را در آخرتش قرار می‌دهم و تنگ‌دستی او را کفایت می‌کنم و آسمان‌ها و زمین را ضامن رزق او خواهم نمود و خود برای تأمین حاجت او هستم و دنیا در کمال نرمی به سوی او خواهد آمد.»

 حجت‌الاسلام و المسلمین مروی عنوان کرد: امیدواریم که خداوند توفیق حرکت در مسیر رضای الهی را نصیب همه ما بگرداند.

منبع : www.isna.ir

  حلول ماه شعبان و فرخنده ایام اعیاد شعبانیه بر عاشقان خجسته و میمون باد. التماس دعا

شعبان که مه سرور هر مرد و زن است
تابان ز وجود جلوه ی چهار تن است
هم مولد سجاد و اباالفضل و حسین
هم مولد پاک حجت بن الحسن است
*فرا رسیدن ماه خجسته شعبان و اعیاد شعبانیه مبارک باد*

 حلول ماه مبارک شعبان و میلاد با سعادت امام حسین علیه السلام بر عموم مسلمین جهان و شیعیان آن حضرت مبارک باد

ماه من چهره برافروز که آمد شب عید / عید بر چهره چون ماه تو می باید دید / نوبت سال کهن با غم دیرینه گذشت / سال نو با طرب و غلغله شوق دمید

مرا با غم نشینی آفریدند

به عشقی اینچنینی آفریدند

تمام زندگیم نذر حسینه

مرا ام البنینی آفریدند

«امام محمدباقر (عليه‌السلام)»:

فَياطوبي لِمَن أَدْرَكَهُ وَ كانَ مِن أنصارِهِ، وَ الوَيلُ كُلُّ الوَيلُ لِمَن خالَفَهُ وَ خالَفَ أَمرَهُ وَ كانَ مِن اعدائِه.

خوشا به حال آن کس که زمان حضرتش را دريابد و در جمع ياوران او باشد، و بدا و بسيار بدا به حال کسي که با او مخالفت و ستيزه کند و از حضرتش فرمان نبرد و در زمرة دشمنانش درآيد. (بحار، ج ٥٢، ص ٣٤٨)