پاییز و غم هجر تو افزون شده برگرد …

شکر خدا را که در پناه حسینیم …

اگر ماهی دریا را فراموش کند اتفاقی برای دریا نمی افتد؛ ولی وای به حال ماهی، آن وقتی که دریا او را فراموش کند.

شکر خدا که در پناه حسینم

تکرار تو بر نوارهای سبز دیوارهای مسجد، یادمان داد که تو بیش از یک نفر بودی. تو را باید آن‏قدر نوشت، تا محراب و جانماز و نقش اسلیمی طاق‏ نماهای زمین، به ناتمامِی تو اقرار کنند؛ یا حسین!

«در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم              بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم
به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم             به گفت‏گوی تو خیزم به جست‏وجوی تو باشم»

پنداشته اند که ما ز خاموشانیم

همرنگ جماعت فراموشانیم

ما آرزوی کرب و بلا را داریم

با یاد حسینمان کفن پوشانیم

من غلام ادب عباسم …

من از تراکم سیاه ابرها می ترسم …
و هیچ کس مهربانتر از تو نیست صدا می زنم …
کجاست آن یوسف گمگشته مهربانی که چراغ هدایت به دست در زمین دادگری کند ؟
کجاست مهـدی … ؟
مرا در یاب …
در انتظارت هستم و خواهم بود … بیا …
مهدیا دل شکسته ام را به تو می سپارم … دلدارم تو باش

“اللهم عجل لولیک الفرج”

اي آب فرات از كجا مي آيي؟

ناصاف ولي چه با صفا مي آيي! خود را نرساندي به لب خشك حسين،

ديگر به چه رو به كربلا مي آيي.