دعای فرج
دعا کنید رسد آن زمان که یار بیاید
بهار باغ جهان، زینت بهار بیاید
دعا کنید دعایی که آفتاب درخشان
به سرپرستی گلهای روزگار بیاید
زند به گرده شب زخم گام توسن عزمش
چو از فراز زمان مهر شب شکار بیاید
قیامتی کند از قامتش قیام که تو گویی
معاد روشن انسان در این دیار بیاید
کتاب عشق گشائید، «وان یکاد» بخوانید
دعا کنید که آن یار غمگسار بیاید
کلمه «فرج » به معنای آسودگی از اندوه و غم و بیماری و آنچه نفوس از آن کراهت دارند، می باشد و نیز گشایش را گویند . «دعای فرج » دعایی است که حضرت ولی عصر علیه السلام آن را به یکی از شیعیان (محمد بن احمد بن ابی اللیث) آموختند . میرزا حسین نوری در کتاب نجم الثاقب به نقل از «کنوز النجاح » تالیف شیخ طبرسی آورده است: «این دعا را حضرت صاحب الزمان علیه السلام در خواب به ابی الحسن محمد بن ابی اللیث در شهر بغداد در مقابر قریش تعلیم نموده است .
ابی الحسن از ترس کشته شدن به مقابر قریش گریخته و پناه برده بود . پس به برکت خواندن این دعا از کشته شدن نجات یافت .» 
دعای فرج این گونه آغاز می شود: «اللهم عظم البلاء وبرح الخفاء …»
گفتنی است دعاهای دیگری نیز به عنوان «دعای فرج » موسوم است; چنان که مرحوم مجلسی در بحارالانوار، تحت عنوان «باب ادعیة الفرج » 39 دعا آورده است .