ستايش خداوندي را سزاست كه از اسرار نهان ها آگاه است ، و نشانه هاي آشكاري در سراسر هستي بر وجود او شهادت ميدهند،

هرگز برابر چشم بينندگان ظاهر نميگردد.

نه چشم كسي كه او را نديده مي تواند انكارش كند و نه قلبي كه او را شناخت مي تواند مشاهده اش نمايد.

در والايي و برتري از همه پيشي گرفته…

پس، از او برتر چيزي نيست و آنچنان به مخلوقات نزديك است كه از او نزديك تر چيزي نمي تواند باشد.

مرتبه ي بلند او را از پديده هايش دور نساخته و نزديكي او با پديده ها ، او را مساوي چيزي قرار نداده است.

عقل ها را بر حقيقت ذات خود آگاه نساخته ، اما از معرفت و شناسايي خود باز نداشته است.

پس اوست كه همه ي نشانه هاي هستي بر وجود او گواهي ميدهند و دلهاي منكران را بر اقرار به وجودش واداشته است،

خدايي كه برتر از گفتار تشبيه كنندگان و پندار منكران است…

نهج البلاغه – خطبه ي 49